Sa bisita informale (e ite si esseret istada ufitziale…) de su Presidente Tzinesu Xi Jinpng e mugere, cun in fatu unu grustu de ministros, funtzionàrios artos e rapresentantes de su Partidu, e finas cumponentes de sa seguresa personale de Xi Dàda e Peng Mama, comente los cramant cun afetu sos tzinesos, at pesadu boghes contra “sa minetza groga”, contra “su tzinesu chi benit a nos comporare” e totu una filera de prenetas in contu de ite sunt ammaniende e gasi e gosi narende…

Bè, si podet dare chi apo a leare crìticas, ma deo apo a contare un’àtera istòria. Sa “mia”. Pro mene est istada un’emotzione manna, un’addòbiu chi no aia mai pensadu de pòdere fàghere in totu sa vida. Fia in cue a fàghere s’interprete de sa Regione, apo acumpridu su bisu de medas “malàidos de Tzina” e de totu sos tzinesos: a pòdere addobare sa persone forsis prus mala a acostare de su pianeta chi a sos ogros de sos connatzionales est su Babbu Mannu chi los bardat e chi rispetant a manera assoluta, si non cun una veneratzione totale (chi nois non podimus cumprèndere ma est in su DNA tzinesu, dae sos tempos de s’imperu a oe).

Xi Dàda m’est partu prus “a sa manu” de cantu mi podiat immàginare, meda de prus de sos chi l’indùrriant, at mustradu aficu pro s’istòria de Nora (at a beru apentu pro s’archeologia, a diferèntzia de totu sos Presidentes antepostos finas a Hu Jintao) e cun unos cantos de sos Generales presentes amus annotadu sas analogias cun su tianeddu de Banpo.

At fatu su geniosu ponende-si-nche sa caratza de su mamutone, crosidadosu de s’atisanadu sardu, cun sas càscias sardas chi ammentant cusas tzinesas de sas “batos istasones” e at chertu tastare unos cantos produtos tìpicos in su cumbidu (cosa chi non si podiat mancu pensare finas a unos cantos annos como pro un’autoridade de custu pesu).

Gasi comente m’immaginaia, at seberadu durchigheddos rùios (colore chi in Tzina est de bona ura manna, dae sa coja a sa nàschida finas a sa manera de nàrrere “contos in ruiu”) chi assimìgiant meda a sps “gaodian” chi los ammaniaiant pro s’imperadore.

Sa Prima Sennora Peng Liyuan, cantadora famada de sa cantzone tradiztioale, “monumentu natzionale tzinesu” meru e sìncheru e meda prus connota de su maridu finas a sa nòmona a Zhuxi (Presidente) at agradessidu meda sas bestimentas sardas traditzionales, mentovende sas 56 minorias ètnicas presentes in Tzina cun sos bestires issoro, sas prendas, chi sunt medas bortas belle che a sos nostros, gasi comente torro a ripètere semper.

Custu est s’addòbiu meu cun Xi Zhuxu, chi m’at mudadu in unu “mitu” a soso gros de sas comundades tzinesas (eris os intrada in unu ristorante e su mere m’at abratzdu forte – issos chi non costumant a si saludare cun basos e imprassos! – narende chi aiat bidu sas fotos mias cun issu in su Wechat e Webo) e at ingendradu imbidias dae unos cantos chi mi pariant amigos, ma passèntzia, sunt cosas chi càpitant. At a capitare semper.

Pro su chi sobrat, polèmicas, problemas, investimentos, Sardigna coonizada, mi depides perdonare, ma no est s’arte mia. DE seguru pozto petzi nàrrere chi cando calicunu comporat, b’at calicunu chi bendet. E in su casu, tocat a nois sardos a non nos pònnere a fàghere su tzeracos cunforma a calicunu. Ma custa est un’istòria betza e finas diferente.