Dae cras, in fines, sos sondàgios pro averguare chie at a bìnchere su referendum costitutzionale de primos de nadale ant a èssere proibidos.

Sa campagna eletorale at a sighire in TV, in sas pratzas, in sas retzes sotziales, in sas assembleas. Custas ùrtimas sunt istadas sa nova prus galana cunforma a su passadu prus reghente. Unu cantu de s’Itàlia – e de Sardigna – at torradu a proare su praghere de s’impignare, de si mobilitare, de s’informare e – si Deus cheret – de si iscontriare puru.

B’at finas però unu cantu mannu de sa sotziedade chi est a s’àtera banda: no ischit chi si votat, e si in casu, pro ite. E medas de cussos chi no l’ischint non ant a aficu a votare nen los ant a cumbìnchere.

Si pensamus chi a sas Regionales 2013, in Sardigna, belle un’eletore intro duos no at votadu, sa chistione comintzat a divènnere neta e est pòssibile prenetare carchi cosa, finas sena s’inderetzare in sa sèmida mala de sos cummentos a sos sondàgios o, peus, (lu naro pro oe e pro cras), in contu de sos exit poll de su note de su 4 nadale.

Fia narende, cunforma a sos resurtos “istòricos” e a sas tentas popolares, no in tamen sa mobilitatzione chi est pesende-si dae sos chi ant aficu a sa reforma e a sos efetos suos, est pretzisu a prevìdere chi s’afluèntzia in contu de base universale s’at a frimmare belle belle intre su 45% e su 50%, mentres in Sardigna diat pòdere abarrare suta de su 40%.

Custu cheret nàrrere chi, sena leare apentu pro como nen pro su Eja, nen pro su Nono, in s’Ìsula sa distàntzia in favore de chie est contra sa reforma at a èssere prus ampra.

Duncas, sa partida de Renzi si giogat subra s’afluèntzia e subra su traballu fitianu chi, tràmite sa publitzidade televisiva (publitzidade o intervistas cun Giletti o D’Urso sunt sa matessi cosa), chida cun chida est faghende pro su pòpulu chi est mudu, chi non s’ischierat e no est ideologizadu: cuddos eletores chi, cun su magioritàriu, dae tempus meda detzidint – trantzende-si a borta a borta, sena mai s’istesiare meda dae “tzentru” – medas disafios eletorales in Itàlia.

Est làdinu chi sos partitàrios de su NO diant dèvere, in custas ùrtimas duas chidas, controire custos sèberos. Chie andat a sas assembleas at giai detzisu comente votare: su còmpitu suo diat dèvere èssere su de argumentare sas resones in famìlia, cun sos amigos, in su traballu, in su tzilleri.

Finas a inoghe sas previsiones politològicas e sos cussìgios metodològicos.

Atrogo chi – mancari chi deo sia ischieradu, cun unu sèberu tzìvicu, pro su NO e cun s’isetu chi custa reforma non siat adduida – so meda prus apensamentadu pro s’esistèntzia de unu fronte gasi ampru de gente chi no at aficu a su votu, gente chi no est interessada, disimpreada e finas mala a interessare.

Cun pertzentuales ampras mannas intre giovànos e pitzocalla, in sas periferias urbanas e in sas biddas traitas paritzas bortas, in ue su retumbu de sa polìtica bona lòmpet istracu e bòidu.

B’at de si leare oriolu, ca pro una reatzione pretzisa pro produire in Sardigna una revesa “possìbile” diat servire un’unda de movitiva polìticu-sotziale forte, a tretu de carculare e treulare sa cuscèntzia de totus.

Un’unda de movitiva a tretu de bortulare sas delusiones, su càrculu mancadu, sas traitorias e sos “isbèlios” impostos dae unu sistema chi èducat a sa mancàntzia de aficu e a sa dèlega.

B’at unu betze traballu mannu a fàghere, imbrutende-si-nche sas manos de terra e suore, addobiende persones verdaderas e cumpartzende cun issas sos problemas, sos isetos e sas isòrvidas.