De sero, a Sant’ Andria, fit unu chelu
de nughes nieddas chi istutaiat
sa luche poderosa ‘e sa die.
Oras de trischia sichita chene pasu
ghettaian rivos de abba tempestosa
intro s’astrintura ‘e sos canales.
Mai notte gai eterna, gai mala a colare
aiat carignatu sa manu de su manzanu.

Mancante su lampitzu ‘e sos rajos
chi iscrarit derettu s’iscuru ‘e sa notte,
si pesaiat su tremore ‘e s’assùconu.
Suta sas cuperturas fit vacante,
pro s’anima sufferente chene isteddos,
s’isettu de unu chelu ispalatzatu.

E lassinaian sas roccas de granitu
bessinne furiosas dae sas percas
abbambicatas in palas de onzi domo.
Ispentumaian paris a ischirtzos de abba
e lutu in sos caminos impretatos,
in sos guruttos tortos, supra sas veturas,
in sas pratzas chin sos canales
male trattatos, cuatos dae manos ingurdas.

In sos campos ammoddicatos
sos sueglios si corcaian irraichinatos
dae su ventu. E s’intenniat sa tremita
de sos muros a tzoccos e su lutrau
istremenaiat isterritu chei su mare.
Sas taccas abertas de sa terra in pena,
chi nos collit istranzos in donzi locu,
si presentaian goi bruscas e duras
cara cara sa janna de onzi apposentu.

Como, ca ses saviu e abbistu, ammentalu,
ammentalu cuddu chelu annuatu,
chi affungaiat su decheotto de Sant’Andria
sa luche morta ‘e sa luna e in s’anima
isporata de onzunu astragaiat su tremore.
E pro cras in custa terra marturiata,
tene che cumpanzu chi non mentit
su lamentu de s’arvorinu galu iscuru.