Custu merie una rapresentàntzia de sìndigos sardos – una parte de sos chi s’àtera die sunt tzucados a Casteddu pro pedire sos ispàtzios finantziàrios chi lis permitant de nche brincare sos rochiles de su bilàntziu armonizadu – ant addoviadu su primu ministru Matteo Renzi.

Li cheriant faeddare de sos problemas chi sas comunidades issoro tenent pro amministrare. E, ascurtade totu cantos, custa borta Pìgliaru bi fiat e non teniat un’impinnu chi non si podet istransire.

A pàrrere bostru, ite at rispostu Renzi, 17 dies in antis de su referendum? “Eja, tenides resone, b’amus a traballare”. Eja, imboligadu in fògia de murta.

In s’ìnteri, sigomente su presidente Pigliaru est abbarradu pro duas dies in cumpangia de su primu ministru, diamus chèrrere ischire unas cantas cosas.

Faeddadu nd’ant de sa mesa aberta subra de sa dismissione progressiva de sa tzerachias militares sardas?

Faeddadu nd’ant de sa chistione de su fotovoltàicu de Deximuputzu?

Feaddadu nd’ant de totu sas àteras chistiones abertas intre Sardigna e Itàlia?

O ant faeddadu petzi de su fatu chi Pìgliaru etotu e Massimo Zedda ant a èssere senadores (Renzi, comente ais giai intesu totus, at detzisu giai in manera democràtica a palas de sos sardos) in s’ipòtesi malintrannada chi su chi Eja bincat in su referendum?

Faghideˑnosˑlu ischire, intre unu ballu sardu, una murta, una caratza antiga e un tenore a fune isorta.