Deo no b’intro nudda, però apo proadu unu sentidu de umiliatzione, che a cando mi bido sa gente mia e de sa terra mia avilida a custa manera.

Su presidente tzinesu lompet a Sardigna, e cun sas autoridades regionales, bisitat a manera lestra Nora, màndigat unu durche e bufat una tatza de binu. In su mentres, in fatu a issu assoddint bestimentas e caratzas traditzionales.

Ischides giai comente la penso in contu de caratzas traditzionales e, no in tamen totu su rispetu pro sos grupos, non so de acordu cun custa polìtica.

Ca si su presidente diat àere fatu una frimmada ùnica in Roma, non creo chi li aerent batidu sas gòndolas in su Tèvere. No Venètzia, no gòndola.

Ma in Sardigna est diferente. E mancu male chi a iscontzare sos nùraghes est punta a susu, si nono Barùmini diat èssere istada “turista per sempre”.

Ma, posca sas lanas ,si lòmpet a sa capia, si faeddat de economia. “Bois diais dèvere bèndere ògiu, binu e casu in internet”. Raju, betze cussìgiu. Cosas poderosas, economia assartadora.

“Pro more de sa bisita mia inoghe ant a bènnere unu muntone de turistas tzinesos”.

“Unu mercadu potentziale de unu miliardu e mesu de turistas”, agiunghet un’assessore regionale.

Lassade pèrdere ca cada annu mustramus de non resèssere a nde baliare tres miliones.

Su presidente Pigliaru tando mustrat sos murros, e si nde faghet bragosu cun sos giornalistas chi in custu mercadu istremenadu amus a ofèrrere sos prodotos sardos, “cun unu màrchiu chi s’at a pòdere connòschere bene”.

Non si cumprendet de cale màrchiu “chi si podet connòschere bene” faeddet. In capas de su tricolore chi b’est in totu cussas chentinas de mìgia de prodotos italianos.

Ma a manera curiosidadosa sos tzinesos no acrarint bene su pro ite de sa permanèntzia issoro in Sardigna. S’iscùsia chi siant “de passàgiu tuchende a su Maròcu” la lassamus a sos prus creulanos.

Mancari nos diant pòdere contare chi unu de sos apretos de primore de su gigante tzinesu (e de totu su mundu industrializadu) est s’energia.

Gasi chi, si nd’aerent arresonadu, nos diat èssere torradu a sa retentiva chi in Narbolia b’at giai unu parcu mannu fotovoltàicu, caratzadu che a una serra. Est a capitale tzinesu.

Ma pro faeddare de progetos de energia non serbit su Frantzischeddu nostru, de cosas sèrias si faeddat cun Renzi. Si podet dare chi nois ponimus petzi sa terra e su sole. A in donu. Ca b’est sa “clausola de suprematzia” , pronta cun su Eja.

E duncas, mancu a lu fàghere aposta, si nche infrusat Renzi, chi faghet duos cucurumeddos in Casteddu pro saludare sas tropas chi l’adorant e pustis currit a chenare cun su presidente tzinesu.

Presidentes, mugeres e ministros tzinesos. E Frantzischeddu? E Massimeddu? Sos meres de domo fora dae sa ghenna.

“O Mattè, là ghe a Chiagliari ci hai promesso a senatori!”

“Pitzocos, tenide passèntzia, mancari leade-bos-lu dae su caddotzone unu paninu. Depimus arresonare de cosas de importu. Cosas de gente manna. Nos intendimus cras”.

A s’incras Renzi, recuit a sa capitale sarda devet fàghere su Patu pro Casteddu. 168 miliones.

Betze dadivosu. Miliones a manca e a dereta.

“Raju, mi nche so lassadu su libreddu de sos assegnos in domo. Ma giuro chi bos lu do eh”.

E totus a isperare chi no acabet comente su Patu pro sa Sardigna frimmadu in triulas, ca sa cosa prus segura finas a como est s’inchisinadore de Tòssilo. Gasi li brusiamus s’arga.

Pro su chi sobrat, tando, in fines sas promissas sunt fatas e si su 4 de nadale non binchet su Eja…Nemos si chènscet si su dinari no arribat.

Ma ite ricatu? Ite parolones. Naramus chi si narant “propostas chi non si podent refudare”.

“Bene amigos sardos, sos acordos sunt leados, est ora de mòvere ca b’at caminu longu de fàghere”.

A s’istatzione bi fiant totus, cun sos ogros ruios e su bonete in manu… (pro pedire).