Subra Cortes Apertas semus isvilupende unu ghetu
indurcadu de sa realidade chi imbetzes no est pro nudda furriada in bonu, e in custu fatzo riferimentu a unas cantas chistiones de su “fenòmenu”.

Si abaidamus sa chistione a manera antropològica, semus in cara a unu trastocamentu de sa realidade, bastante artifitziosu, punnadu a torrare a bogare a campu culturas antigas, e sentidos de apartenèntzia chi annu cun annu sunt semper prus istracos e minetzados dae sa polìtica regionale atzentradora.

Est tristu a abaidare s’ispetàculu de Barbaritzinos chi semper prus privados de servìtzios fundamentales, agatant profetosu e dignitosu a si nche fàghere pònnere in mesu a custu giogu. Faeddo de fintzione, a vantàgiu de su turismu ispetàculu, fatu de aparèntzia e fintzione.

Sa chistione econòmica est unu capìtulu galu de prus ispantosu, ca si mirat in silèntziu a sa mistificatzione de s’ospitalidade, cun cuintales de matèrias primas imbennidas in su putzu mannu e baratu de sa globalizatzione, cuintales de pratos, culeras e furchetas de plàstica, petza e sartitza de continente, binu iscarsu bèndidu a isfusu, fileras longas de gente pro intrare in unu còmodu.

S’isetu messiànicu de un’eventu chi addurat duas dies, unfrat sas isperas de comunidades pòberas de dinari e ispìritu, semper prus presoneras de su mecanismu de s’assistentzialismu, chi resèssent a agatare consolu dae unu riu de gente isfainada chi benit a nos bisitare una borta a s’annu sena nd’ischire mancu su pro ite.

Antis de fàghere sagras e festas, diamus dèpere torrare a divènnere produtores, torrare a fàghere cosas bonas, e, petzi pustis custu passu, mutire sas trumas de sos mandigadores, est una chistione de ètica e onestade intelletuale.