Una natzione chi non pranificada, non tenet modellu econòmicu e bivet a sa giorronada o mègius campat dae su cantu de sa musca pro espressare craru su dramma chi semus bivende.

Cun su CAF est incumentzada s’òpera de isciùsciu de s’indùstria italiana, sighida a pustis puru dae is guvernos de onni colore; cun su guvernu de tale De Michelis, s’Itàlia nd’est essida dae sa banda potecaria, dae sa metallurgica e dae cussa eletrònica (ammento chi su magnetofono est imbentu italianu, sena faeddare de is elaboradores Olivetti), amus dadu pro bator soddos is indùstrias alimentares nostras, italianas pro sa propaganda feti, datu chi sunt marcas e nudda prus, torradu a dimensionare is indùstrias sìderurgicas e chìmicas a pesare de chi semus nois a àere brevetadu su polipropilene de Natta e a sighire… totu s’àteru chi immoe m’essit dae mente…

Ant furriadu biada, paris a cudda Milano de si bufare, sa moda fine, sìmbulu in su mundu de su paisu nostru, pro bidere a pustis chi onni marca manna produet in paisos orientales e is chi mannas non sunt produent in Bangladesh, isfrutende manu de òpera minorile pigada pro fàmene, cun impiantos betzos pedrales chi mancu unu ferru betzu sèriu diat èssere pigados.

Totu custu in s’ora chi s’agricultura, cun sa chi totus si prenent sa buca, est a sa fàmene prus manna cun prètzios chi nde ruent in manera istrama, e a su mancu in s’atopu de su late de berbeghe, acontesset semper cando si nde pesat su prètziu de su petròliu e su de s’energia, tantu chi deo e totu dudo una ruta in su late de su pagu atùliu energeticu in produere su casu.

Est custa s’Itàlia chi s’at lassadu una classe dirigente chi dae 30 annos est ghiende su paisu conca a unu modellu simigiante a su de Grètzia, chi totu est francu chi impèllida a ispartzinare rèdditu de livellu artu.