Apo gestidu pro contu de su guvernu, annos meda a como, su dissignu finantziadu in totu dae sos fundos comunitàrios chi at giutu in s’imbeniente a sa nàschida de “Cortes Apertas”, sa “Montagna Produce” e medas àteras initziativas.

M’ammento chi apo agatadu dificultades mannas cun unos cantos sìndigos, cun unas categorias de traballiadores e cun unos cantos produtores. Fiat dìfitzile a traballiare a s’unitzidade de su dissignu, a fàghere cumprèndere s’intentu ùnicu, creare fileras tzertificadas de garantzia, ispiegare sa calidade de sos produtos, sos sistemas de presentada, traballiare in grustos, creare sistemas de calidades e gai sighende…

Tanto su mandigare si oferiant a s’indonu, sas produtziones artesanas e alimentares fiant totu sustènnidas e recumpensadas bene dae sos fundos europeos.

Sas dificultades mannas naschiant dae su controllu de sa filera de sos produtos. Mancari cun sacrifìtzios mannos su progetu at àpidu unu sutzessu mannu… a tales chi l’ant cunsideradu leader in Europa. Galu oe cando ando in sos paisos interessados dae su dissignu so retzidu dae amigos beros. Nois sardos tenimus dificultades mannas in sos raportos e in sa comunicatzione. Nos ant avesadu a nos a nos acurtziare che tzeracos. Nos ant avesadu a nos cuntentare de su nudda. Nos ant avesadu a no èssere ativos.

Est de prefèrrere a fàghere s’usceri, a traballiare pro tres meses in sa forestale, o èssere su cassieri part time in unu supermercadu chi no a creare un’impresa, a si imbentare una atividade pròpia, a si isgloriare imaginende-si sa vida in sa realitzatzione de sos bisos.

Unos de sos paisos interessados sighint galu cussu progetu, àteros nono. Dae cussu progetu chi at tentu unu mainstriming de primore sunt nàschidas una infinidade de impresas. Impresas chi produint produtos locales de calidade chi sunt bèndidos fintzas in foras de s’Isula. Cussos deghe paisos de cumentzu sunt divennidos a beru medas.

Cuddos chi non fiant in su dissignu fortzis la cunsiderant una sagra. Ma gasi non depet èssere. Est una fiera. Est s’ocasione pro mustrare cantu est galana e ùnica sa bidda pròpia, ispantare sos istràngios cun sos produtos ùnicos e puru sas impresas, pro fàghere cuntratos e pro si connòschere cun àteras entidades probianas e laganas.

No, non depet èssere una sagra, no est sa festa de su santu; mancari chi cussa puru tocat de l’ischire isfrutuare.

In sas sagras de sas biddas bi podent istare bene fintzas sas bancareddas de sos marochinos, de sos tzinesos e fintzas de sos biddaresos de a curtzu.
In sas fieras si mustrat su mègius de sos produtos.

Como unu contigheddu… unos cantos annos como so andadu paris a unu funtzionàriu de su guvernu chi aiat traballiadu a cussu dissignu in una bidda de sa Barbagia… un’amigu vènetu.

Paris a sas mugeres nostras amus ziradu totu sa bidda barbaritzina, fiat prena de gente. Amus mandigadu culurgiones cun parmigianu e mi so cagliadu, amus bufadu cannonau ammeradu a abba e mi so cagliadu, amus digiridu cun murta de Zedda Piras e mi so cagliadu.

Posca s’est indeosadu de una berrita in una butega de draperi e l’at comporada pro 35 euros. Non si nde l’at bogada prus dae conca. L’apo saludadu e in sa nave bentulaiat sa berrita. M’at telefonadu dae Treviso, duas dies a pustis afutadu che berre… sa berrita teniat sa marca Made in China