Umberto Veronesi si ch’est mortu custu sero in Milano. Devuat cumprire 91 annos a sa fine de custu mese.
Presidente de sa Fondazione Umberto Veronesi, est ‘istadu direttore iscientificu de s’Istituti europeu de oncologia e direttore iscientificu de s’istitutu italianu de sos tumores dae su 1976 a su 1994. Puru ministru a sa Sanidade, in su 2000, in su guvernu Amato.
S’attivitade sua est ‘istada mescamente indirizzata a sa preventzione e a sa cura de sos tumores, pius de totu cussos a sa tita, su primu motivu de morte po tumore in sas feminas.
In sos ultimos annos li piaghiat a leare posiziones contr’a currente, mescamente subr’e su nucleare (fit a favore), contr’a e su mandigare peta ruja e a po difendere sos diritos de sos animales.
In Sardigna hat fatu arrenegare tzente meda cando hat nau chi s’uranio impoberidu no fit perigulisu po s’omine a cando hat nau chi tivimus tever torrare gratzias a su guvernu si nos tiat seberare po aperrere inoghe una centrale nucleare.
Grande scienziato non credo. I malati di tumore morivano ieri e muoiono oggi con la chemioterapia di cui anche lui era artefice. Si è poi dichiarato vegetariano e contro le carni rosse solo quando andò in pensione…se lo diceva prima quando era in attività avrebbe avuto meno pazienti diventati poi cadaveri. Era un personaggio del sistema, come l’Unione Sarda di oggi, che ne parlerà come l’uomo che ha fatto miracoli in Italia. In effetti non ha fatto proprio niente e c’è solo il rispetto per una persona che muore, ma il ricordo a causa di questa non può essere inquinato.