Cuddu tretu e su lagu… de sa Barbagia.
Tiat parrere un atru isu de su liberu de Manzoni ma est un articulu essidu custu manzanu in su Corriere della Sera, inue si faeddada de fogos e avolotos in sa Barbagia de su Altu lagu.

S’Altu Lariu – ispiegant – tenet profundas similitudines cun sa Barbagia e su c’assimizat su centru de s’Isula cun sas biddas de sa Lombardia tiat essere s’omertade e sa disamistade.

Bi semus torraos a sas tontesas subr’e sa Barbagia selvaggia. Ischemos chi totu sos mentovos, si puru potent tennere unu piticu ispiritu de veridade, che finint in su pregiuditziu.

In su 1981, in su giornale La Stampa, su poeta Angelo Mundula lamentiada chi po tropu tempus sa Sardigna est ‘istada ibia Orgosolo.

Sa Sardigna eniada contada comente Costa Smeralda o comente Barbagia niedda, cando no totas duas paris: d’oro de sos delincuentes e s’oro de s’Aga Khan.

Ma s’oro est in ateros tzasos, iscriat Mundula: “Est cussu chi rendet luminosa sa Sardigna pius segreta e pius cuada, meda pius bera de cussa pintada dae su banditismu o dae da Costa ‘e sos ricos”.

Cherzo partire dae Mundula e da s’idea sua de falsidade po torrare a narrere chi sa Sardigna est ateruna cosa. Devimos faghere origias surdas a custas tontesas e devimus faedare de sa Barbagia abaidende ad ateras cosas.

Faedamos de su chi podimos essere in su turismu culturale e ligau a s’ambiente. Nos tevimus arrenegare ca nos serrant sas iscolas o ca est difficile a b’arrivare.

Faedamos de viabilidade e servitzios chi no bi sunt. Pensamos a sos problemas de nde ‘ogare po faghere abberrere pius siendas in Barbagia.

Non tevimus faghere ascultare. Die po die ‘idimus biddas chi peorana, chi sunt ‘occhidas dae s’assenza de servitzios.

Lassamos a banda sas etichetas de sa Barbagia incivile, terra de delincuentes e bandidos, e abaidamos ae’nnanti. Fuimos dae su pregiuditziu. Custu devet partire dae terra, mescamente dae sos Sardos.