Paràulas, paràulas e paràulas, aco’ su chi ischimus fàghere, non petzi custu ma fintzas paràulas a porfia, pagu avesas a traballare ànimu de pare, pro cussa cuncòrdia chi giajos nostros, cun s’ispera de resèssere a recuire a domo dae s’inferru de su Carso, aiant mutidu cun sabidoria Fortza Paris.

Dadu chi si faeddat de turismu comente s’ùrtima plaja (e so de acordu) dia chèrrere fàghere unu cunsideru terta-terra: Cortes Apertas. Unu prenetu geniosu chi però est mudende pedde.

Nàschidas pro produire pasadas abbistas e de profetu, su bonu sunt divenende, a dolu mannu, bancarellas pro papare cogone cun purpùgia (e mancu fata in domo) cun dannu pro sa calidade e pro sos esertzìtzios locales chi cun matana chircant de si campare dae su màndigu.

Sas presèntzias alabadas non nos depent improsare. Francu carchi casu raru, chi si podet sejare a craru (ue su discursu a fundamentu est semper in itinere cun profetu), est totu bascaràmene. Ite chèrgio nàrrere? Chi no amus una cultura.

In antis de totu una cultura de apartenèntzia e chi, pròpiu dae cussa apartenèntzia, diat dèpere bogare a pìgiu sas motivatziones giustas de “s’ite fàghere pro resèssere a crèschere”, semper chi si chèrgiat a beru. Sa classe polìtica est istada, a dolu mannu, semper de perunu valore.

At fatu disacatos, semper e in ònnia logu, e oe nde semus pranghende a bator ogros ca semus galu a s’annu zero, peus puru forsis si nos ponimus a las contare sas ocasiones pèrdidas.

Pro “obligare a crèschere” sos votantes/pidores (ca est pròpiu de cussu òbligu chi amus bisòngiu pro crèschere e nos liberare dae sa tirannia de su polìticu amigu) diant dèpere dare Fortza paris (in Sardigna e in Itàlia) pro arribare in fines, cun cada mèdiu chi ponet a disponimentu sa democratzia, a “nche ghetare a terra s’isulamentu” chi diat chèrrere nàrrere continuidade territoriale e ispesa energètica parìvile cun su restu de sa natzione.

Una borta acumpridu cussu bisu e postas a òrdine sas bias de comunicatzione isulanas, totus e non petzi calicuna ebbia, su passu imbeniente diat dèpere èssere cussu de tancare sa bursa, imbolare.nche sos mucadoreddos chi nos permitint de istare semper cun sa lagrimita in s’ogru, e nàrrere “E COMO TRUNCADE.BOS CASU”, est a nàrrere: cumintzade a bos dare pees lestros chi sas resursas giai bi sunt, ca gràtzias a Deus cussas bi sunt semper istadas.

A cussu puntu so cumbintu chi, mancari a gherra, diat cumintzare una renaschida culturale e sotziale, de profetu, motivada dae su ditzu chi su bisòngiu ponet su betzu a cùrrere.

E si non diat bastare mancu cussu, beh, tando tocat a si rèndere e a cunsiderare chi semus su chi semus, est a nàrrere cussos sardos chi, cando sunt torrados sos piemontesos, a pustis de “sa dispatzada gloriosa” (chi nois festamus cun orgòlliu che a “sa die de sa Sardigna”), nch’aiant isgiuntu sos caddos dae sa carrotza reale pro nche la giùghere a labioleddu dae su portu a su palatzu reale.