Si podet èssere europeistas ma, a su matessi tempus, eurodudosos/dudosos de s’Europa?
M’at semper ammajau s’idea de una grandu Europa de sos pòpulos, sena natzionalismos ma cun una identidade territoriale forte.
E puru non resesso a cuare s’infadu rispetu a un’Unione europea frita e burocràtica, chi sos tzitadinos non resessent a dissipare.
Un’istitutzione chi, belle belle braghera, mustrat su tzinismu suo e una tzerta indiferèntzia rispetu a sas peleas impostas dae sa partzimenta, cara a bassu, de sos disacatos finantziàrios in sos cales sunt atopados in sos ùrtimos bint’annos sos guvernos e sos printzipales istitutos de crèditu continentales.
S’Europa nos lu pedit (cale si siat cosa) ma non nos l’ispigrat.
A s’Europa non li interessat de comente s’ispendet (o non s’ispendet) su dinare, istabilit petzi su tantu.
S’Europa no at cara, no at coro, non depet torrare contos a sos eletores. Ca s’acarat che a una entidade prus econòmica che polìtica e est pro cussu chi non b’est in s’iscachieri de sas grandu manovras internatzionales. Sos Paisos chi sunt sos atzionistas majores suos non sunt pro nudda ideados a tzedere unu pagu de sos privilègios achiridos e cadaunu preferit a si fàghere sos afares pròpios, tessende e trunchende alleàntzias siat in Otzidente che in Oriente.
Bolimus allegare de sas modalides cun sas cales est istada introdida sa moneda ùnica e de sas alchimias chi in sos ùrtimos 15 annos nd’ant chistidu sa presèntzia in sos mercados, colende subra a mìgias de progetos de bida cun sa matessi sensibilidade cun sa cale unu pachiderma tràvigat subra de una cala de formìga?
Su bonu de sos tzitadinos bidet sa moneda ùnica che una presone e un’inimigu, a dispetu de sas promissas. La difendent, fortzis cun resone, sos economistas e sas impresas che a unu fatore de istabilidade e unu baluardu rispetu a sas ispeculatziones de sos mercados internatzionales. Ma si s’èuro e s’Europa sunt bonos, proite chie los amministrat non faghet a manera de rèndere ladinos sos profetos chi benint propagandados?
Custa no est una chistione de pagu contu, no est fàtzile a isòrvere. Diat servire sa polìtica, cussa arta, cussa chi Spinelli, De Gasperi, Adenauer, Willy Brandt e sos àteros babbos de s’Unione poniant a fundamentu de su fàghere issoro. Sena un’isfortzu cara a cust’àndala s’èuro e s’Europa sunt destinados, in su tempus, a fallire. Ca nudda e nemos – e s’Istòria l’imparat – podet pensare de aguantare andende contra a sos Pòpulos.
Tzertu, sa Sardigna non si depet rèndere. Moende dae sos disvantàgios cajonados dae sa discontinuidade territoriale depet agatare sa fortza de pònnere in sas mesas europeas sas chistiones de sos trasportos, enèrgia, turismu, sustenibilidade e isvilupu de sos territòrios piessinnados dae sa cunditzione geogràfica.
Mancari essende eurodudosos (pro su chi atenet sas istitutziones continentales de custos tempos) non bisòngiat de si nche istracare de abbaidare cun ispera a s’idea de s’Europa de sos pòpulos e de sas regiones-mamas. S’isulamentu no est de siguru sa retzeta pro su benidore de sa Sardigna.