Si podet èssere europeistas ma, a su matessi tempus, eurodudosos/dudosos de s’Europa?
M’at semper ammajau s’idea de una grandu Europa de sos pòpulos, sena natzionalismos ma cun una identidade territoriale forte.
E puru non resesso a cuare s’infadu rispetu a un’Unione europea frita e burocràtica, chi sos tzitadinos non resessent a dissipare.
Un’istitutzione chi, belle belle braghera, mustrat su tzinismu suo e una tzerta indiferèntzia rispetu a sas peleas impostas dae sa partzimenta, cara a bassu, de sos disacatos finantziàrios in sos cales sunt atopados in sos ùrtimos bint’annos sos guvernos e sos printzipales istitutos de crèditu continentales.
S’Europa nos lu pedit (cale si siat cosa) ma non nos l’ispigrat.
A s’Europa non li interessat de comente s’ispendet (o non s’ispendet) su dinare, istabilit petzi su tantu.
S’Europa no at cara, no at coro, non depet torrare contos a sos eletores. Ca s’acarat che a una entidade prus econòmica che polìtica e est pro cussu chi non b’est in s’iscachieri de sas grandu manovras internatzionales. Sos Paisos chi sunt sos atzionistas majores suos non sunt pro nudda ideados a tzedere unu pagu de sos privilègios achiridos e cadaunu preferit a si fàghere sos afares pròpios, tessende e trunchende alleàntzias siat in Otzidente che in Oriente.
Bolimus allegare de sas modalides cun sas cales est istada introdida sa moneda ùnica e de sas alchimias chi in sos ùrtimos 15 annos nd’ant chistidu sa presèntzia in sos mercados, colende subra a mìgias de progetos de bida cun sa matessi sensibilidade cun sa cale unu pachiderma tràvigat subra de una cala de formìga?
Su bonu de sos tzitadinos bidet sa moneda ùnica che una presone e un’inimigu, a dispetu de sas promissas. La difendent, fortzis cun resone, sos economistas e sas impresas che a unu fatore de istabilidade e unu baluardu rispetu a sas ispeculatziones de sos mercados internatzionales. Ma si s’èuro e s’Europa sunt bonos, proite chie los amministrat non faghet a manera de rèndere ladinos sos profetos chi benint propagandados?
Custa no est una chistione de pagu contu, no est fàtzile a isòrvere. Diat servire sa polìtica, cussa arta, cussa chi Spinelli, De Gasperi, Adenauer, Willy Brandt e sos àteros babbos de s’Unione poniant a fundamentu de su fàghere issoro. Sena un’isfortzu cara a cust’àndala s’èuro e s’Europa sunt destinados, in su tempus, a fallire. Ca nudda e nemos – e s’Istòria l’imparat – podet pensare de aguantare andende contra a sos Pòpulos.
Tzertu, sa Sardigna non si depet rèndere. Moende dae sos disvantàgios cajonados dae sa discontinuidade territoriale depet agatare sa fortza de pònnere in sas mesas europeas sas chistiones de sos trasportos, enèrgia, turismu, sustenibilidade e isvilupu de sos territòrios piessinnados dae sa cunditzione geogràfica.
Mancari essende eurodudosos (pro su chi atenet sas istitutziones continentales de custos tempos) non bisòngiat de si nche istracare de abbaidare cun ispera a s’idea de s’Europa de sos pòpulos e de sas regiones-mamas. S’isulamentu no est de siguru sa retzeta pro su benidore de sa Sardigna.
M’at semper ammajau s’idea de una grandu Europa de sos pòpulos, sena natzionalismos ma cun una identidade territoriale forte.
E puru non resesso a cuare s’infadu rispetu a un’Unione europea frita e burocràtica, chi sos tzitadinos non resessent a dissipare.
Un’istitutzione chi, belle belle braghera, mustrat su tzinismu suo e una tzerta indiferèntzia rispetu a sas peleas impostas dae sa partzimenta, cara a bassu, de sos disacatos finantziàrios in sos cales sunt atopados in sos ùrtimos bint’annos sos guvernos e sos printzipales istitutos de crèditu continentales.
S’Europa nos lu pedit (cale si siat cosa) ma non nos l’ispigrat.
A s’Europa non li interessat de comente s’ispendet (o non s’ispendet) su dinare, istabilit petzi su tantu.
S’Europa no at cara, no at coro, non depet torrare contos a sos eletores. Ca s’acarat che a una entidade prus econòmica che polìtica e est pro cussu chi non b’est in s’iscachieri de sas grandu manovras internatzionales. Sos Paisos chi sunt sos atzionistas majores suos non sunt pro nudda ideados a tzedere unu pagu de sos privilègios achiridos e cadaunu preferit a si fàghere sos afares pròpios, tessende e trunchende alleàntzias siat in Otzidente che in Oriente.
Bolimus allegare de sas modalides cun sas cales est istada introdida sa moneda ùnica e de sas alchimias chi in sos ùrtimos 15 annos nd’ant chistidu sa presèntzia in sos mercados, colende subra a mìgias de progetos de bida cun sa matessi sensibilidade cun sa cale unu pachiderma tràvigat subra de una cala de formìga?
Su bonu de sos tzitadinos bidet sa moneda ùnica che una presone e un’inimigu, a dispetu de sas promissas. La difendent, fortzis cun resone, sos economistas e sas impresas che a unu fatore de istabilidade e unu baluardu rispetu a sas ispeculatziones de sos mercados internatzionales. Ma si s’èuro e s’Europa sunt bonos, proite chie los amministrat non faghet a manera de rèndere ladinos sos profetos chi benint propagandados?
Custa no est una chistione de pagu contu, no est fàtzile a isòrvere. Diat servire sa polìtica, cussa arta, cussa chi Spinelli, De Gasperi, Adenauer, Willy Brandt e sos àteros babbos de s’Unione poniant a fundamentu de su fàghere issoro. Sena un’isfortzu cara a cust’àndala s’èuro e s’Europa sunt destinados, in su tempus, a fallire. Ca nudda e nemos – e s’Istòria l’imparat – podet pensare de aguantare andende contra a sos Pòpulos.
Tzertu, sa Sardigna non si depet rèndere. Moende dae sos disvantàgios cajonados dae sa discontinuidade territoriale depet agatare sa fortza de pònnere in sas mesas europeas sas chistiones de sos trasportos, enèrgia, turismu, sustenibilidade e isvilupu de sos territòrios piessinnados dae sa cunditzione geogràfica.
Mancari essende eurodudosos (pro su chi atenet sas istitutziones continentales de custos tempos) non bisòngiat de si nche istracare de abbaidare cun ispera a s’idea de s’Europa de sos pòpulos e de sas regiones-mamas. S’isulamentu no est de siguru sa retzeta pro su benidore de sa Sardigna.
Questa “”Unione”” Europea non può avere un futuro.
Una Europa che esclude la centralità delle persone a vantaggio del cinico capitalismo,del puro profitto economico,è destinata ,ed i segni sono evidenti,a crollare su se stessa,e le cause ,sono paradossalmente economiche.
Una artificiosa unione di Stati che poggia le fondamenta su un agglomerato di interessi contrapposti,
non solo non può essere capace di unire ,ma anzi accentua le diseguaglianze al suo interno,consentendo di rafforzare la natura egemone,già ampiamente e drammaticamente testimoniata dalla storia,ad una nazione più ricca,che, per salvaguardare i propri interessi impone,in maniera egemone appunto, le regole alle altre più povere.
In sintesi:
Una minoranza ricca e potente,impone le regole ad una maggioranza povera,sempre più povera e strozzata dai tentacoli dei freddi numeri,che se da un lato fanno tornare i conti,dall’altro soffocano le persone , ogni prospettiva di crescita e,mantengono ben larga la forbice del potere egemone,con il sottofondo lugubre di un sottile(neanche troppo) ricatto.
Penso che i primi, non solo scettici, ma fervidi oppositori di questa Europa, se fossero ancora in vita,sarebbero proprio quegli illustri Uomini che Lei Direttore ha citato.
Tornare indietro credo sia ormai impossibile,o perlomeno equivarrebbe ,almeno per lItalia ,ad un salto nel buio.
E forse, l’unica speranza,dopo questo evidente fallimento ,potrebbe essere quello di resettare tutto e ripartire proprio da quel nobile ideale che ha spinto Altiero Spinelli a redarre il Manifesto di Ventotene.
Ricostruire dalle fondamenta una Europa con al centro gli uomini e le donne,i Popoli,nel rispetto delle diversità culturali ,ma con un forte sentire comune,che vada oltre gli interessi speculativi di parte.
Una confederazione di Stati ,modello USA, legati con il doppio filo della pace e della memoria storica, spesso tragica, vissuta in comune.
La storia è una ottima insegnante,ma ha pochi scolari.
E,visto che le utopie non costano niente,ma ci consentono di sognare, una Sardegna,dignitosamente Natzione tra le Nazioni degli Stati Uniti d’Europa.