(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

S’artìculu chi sighit l’at iscritu Francesco Pigliaru e est istadu publicadu in sa Nuova Sardegna de su 13 de santugaine de su 2013.
Non si tratat de un’omònimu ma pròpiu de su presidente atuale de sa Sardigna.
Leghide·lu, si tenides duos minutos de tempus.
Luego l’amus a cummentare.

de Francesco Pigliaru

Pro su guvernu Letta duncas s’interventu de Poste Italiane de agiudu a Alitalia non diat èssere unu “agiudu de Istadu”.
Bene, sighimus gasi, faghimus a modu chi totu s’Europa riat de nois. Poste Italiane est una sotziedade anònima suta su cuntrollu totale de su Ministèriu de s’Economia, dirigida dae un’amministratzione isseberada non dae su mercadu ma dae sa polìtica.
Un’amministratzione chi de trasportu aèreu forsis no ischit nudda e chi devet rispòndere a sa polìtica pro ampaare sos privilègios suos (pro sos detàllios consultare s’artìculu de Roberto Perotti in www.laVoce.info).
Sa polìtica pedit e sa Poste rispondet. Che lampu, dìamus nàrrere. E lu faghet sena mancu si dignare de presentare unu pianu industriale pro giustificare s’interventu.
At iscritu Financial Times: “Sa lògica industriale a fundamentu de custa unione iscussertat. Non b’at collaboratzione evidente intre una cumpangia aèrea e un’azienda chi si òcupat de posta. Essende sas Poste Italiane de propiedade de su guvernu, su pianu tenet fiagu de agiudu de Istadu. E in prus s’afare no at a dare connoschèntzias pràticas chi podant agiudare a Alitàlia a leare su bolu”.
Agiudu de Istadu est cussa cosa chi ….
No isco chie siant sos consulentes de su guvernu italianu in custu fatu, e in base a ite podent afirmare chi inoghe sos agiudos de s’Istadu non b’intrant nudda.
“Agiudu de Istadu” no est unu cuntzetu difìtzile a cumprèndere. Una manera sèmplitze est sa de si atènnere a su chi est iscritu in sas detzisiones chi at leadu in casos anàlogos sa Cummissione Europea. Faghende gosi si iscoberit cun fatzilidade, pro esempru, chi pro s’Europa no esistit agiudu de Istadu si sa detzisione de su setore pùblicu de intervènnere a favore de un’impresa determinada est anàloga a sa detzisione chi diat leare “un’investidore chi òperat in economia de mercadu”.
Su problema pro sa prus parte est inoghe.
Cando esistit unu pianu industriale sèriu, capatzu de dimustrare chi unu tzertu interventu, mancari chi meda caru, est però indispensàbile pro agiudare un’impresa in crisi a torrare a èssere produtiva e generare ùtiles benidores, tando cussu interventu rispondet a una lògica de mercadu e non rapresentat un’agiudu de Istadu: su dinari investidu oe at a èssere torradu cras cun sos interessos dèpidos.
Ma pro su chi atenet a Alitalia, comente amus bidu, no esistit mancu un’istratzu de pianu industriale, pro non faeddare de unu pianu capatzu de dimustrare s’esistèntzia de una situatzione imbeniente positiva. S’in casu bi sunt sos fatos, sos de su passadu reghente.
Bastat a lis dare una mirada pro si cumbìnchere chi si tratat de unu de cussos casos chi pro sa Cummissione Europea sunt caraterizados dae sa netzessidade de cugugiare pèrdidas enormes, sena àere determinadu mègioru perunu in sa situatzione econòmica de s’impresa. Sos milliardos brusiados in su tentativu pretzedente de sarbamentu chertu dae Berlusconi, e andadu male, lu dimustrant cun craresa.
E in casos che custos, afirmat cun sabiesa sa Cummissione Europea – “paret improbàbile meda chi un’investidore chi si moet in economia de mercadu diat sighire impignende àteros fundos”.
Sas Poste Italiane sunt difatis intervenende ca a custu puntu, a pustis de totu sos disacatos fatos dae sos “capitanos coragiosos” e dae una polìtica devota a un’idea insensada e isconfusionada de “italianidade”, non s’agatat prus unu “investidore chi si moet in economia de mercadu” detzisu a bi pònnere dinari suo.
E cando sa lògica de mercadu iscussìgiat s’investimentu, su chi restat est s’agiudu de Istadu, ismentighende·si sas decraratziones aforrotuladas de su guvernu Letta.

Sos agiudos de Istadu sunt inimigos nostros.
Sos agiudos de Istadu non nos diant dèvere lassare indiferentes ca sunt dinari nostru. Su dèpidu pùblicu enorme chi faghet semper prus difìtzile agatare risorsas pro sa crèschida est fatu fintzas de custos isperdìssios. Sas frases tzitadas intre virguleddas in custu artìculu sunt leadas dae sa Detzisione cun sa cale sa Cummissione Europea at cundennadu comente agiudos de Istadu sos interventos de sa Regione Sardigna in favore de unas cantas atividades mineràrias. Chie nos guvernat, in su tzentru comente in sa periferia, paret mòvidu dae su matessi istintu: impreare dinari de su contribuente pro cumbatare s’imbeniente.
Ma comente at naradu Jeff Bezos, non si binchet mai si si cumbatat in contra de s’imbeniente: custu binchet semper.
Totu su chi podimus fàghere, cando si tratat de s’imbeniente nostru, est de chircare de lu gestire. Pro esempru, ispèndere su dinari de sa colletividade pro amparare sos traballadores disocupados e non pro tènnere reas unas impresas capatzes ebbia de brusiare risorsas pretziosas de totus.
(Dae La Nuova Sardegna, 17 de santugaine 2013, pàg. I,II)

Custu fiat su chi pensaiat su professore Francesco Pigliaru, bator meses in antis de divenire presidente de sa regione. Sunt colados tres annos giustos, ma custa atitudine de cundenna crara cunforma a Alitalia, a sos amministradores, a sa manera sua de agire est iscumparta.
Sa Regione Sardigna sighit essende unu de sos mègius clientes de sa ex cumpangia de bandera, a inghìriu de sa cale ant brusiadu su terrinu.
Una cosa est tzerta de a beru – e nos lu devimus ammentare totus -: unu contu est a iscrìere artìculos ferotzes e un’àteru est a guvernare.