(Per leggere l’articolo in italiano cliccare sulla bandierina in alto)

Gràtzias, Gigantes caros. Una lode sintzera ca pro meressimentu bostru, pro sèculos sepultados a suta de terra in su Campidanu de Cabras, in custa Sardigna nostra torramus a faeddare de Cultura.

Ddu faghimus cun s’istile antigu nostru, chi est ancora prus singulare gràtzias a su secolarismu dominante: brighende, tratende male, disconnoschende, inniorende e sutavalutende.

Esistiat una tziviltade de Monte de Prama? A ddu istabilire tocat a is istudiosos.

Importante est a ddu iscobèrrere? Diamus a pòdere nàrrere ca est de fundamentu.

E proite si diat a pòdere rilevare de aici importante? A primu de totu pro ammanniare sa cuscièntzia nostra de su passadu.

Su chi semus istados nos diat a pòdere agiudare a cumprendere su chi semus. Ma non custu isceti. Ònnia iscoberta culturale megiorat is persones.

E ònnia momentu passadu ammirende unu manufatu de su passadu nos òbligat a nos cunfrontare cun sa Bellesa Manna chi su Sennore at donadu a is abitantes de custa terra de Sardigna, tropu a frecuente depretziada.

Ma non de bellesa isceti bivet s’òmine. Diat a serbire, duncas, a pònnere a rèdditu totu custu, pighende a esempru a is àteros, chi in matèria de capitalizatzione virtudosa de is particularidades issoro: istòricas, naturales, paesagìsticas e ambientales, rapresentant esempros chi nos parent inimitàbiles.

Pro ddu faghere diat tocare a pònnere in discussione sa manera de èssere nostra, sedimentada dae abitùdines, comodidades frassas e timorias chi non bolemus abbandonare.

In is ùrtimos annos amus chistionadu meda de su modellu de (suta)isvilupu chi non diamus prus sighire e gente meda s’est turmentada a nos istrumbullare, pretendende alternativas credìbiles e non fundadas in is onirismos de tastiera.

Partimus preguntende-nos cale diat a pòdere èssere s’efetu multiplicadore de su fenòmenu Gigantes in s’economia sarda. Nde semus leghende de ònnia colore ma non amus agatadu ancora una anàlisi chi nos sutragat dae sa cuotidianidade disarticulada fata de annùntzios, denùntzias, tìrrias e immobilismu sustantziale.

Si custas sunt is premissas podimus ipotizare giai cale at a èssere su multiplicadore: unu nùmeru acanta meda a su zeru.

Proite? Su motivu est simpre ca ammancat una idea forte de su sistema-Sardigna; in ue is iscobertas archeològicas siant una parte de s’oferta chi diamus a èssere capassos de indiritzare a su mercadu globale de su turismu, de sa cultura, de s’iscièntzia e de sa chirca iscientìfica.

Finas a chi su progetu non at a èssere fundadu a pitzus de una connessione intra de is resursas naturales, umanas e imprenditoriales de sa Sardigna non amus a andare a in antis meda.
Su sole su mare tenent bisòngiu de serbìtzios de calidade, in su rispetu de s’ambiente e de su paesàgiu.

Is giassos archeològicos e is itineràrios issoro non diant a èssere invàdidos de erba, abbandonados e isrobbados, ma inseridos in unu tzircùitu postu a disponimentu de biagiadores cun cussèntzia.

Sa gastronomia nostra non diat a dèpere èssere diluida e disconnota e diat a dèpere pòdere imperare, in via casi esclusiva, produtos autòctonos e istagionales. Ca su pastoriu modernu est e podet èssere semper de prus sa fortza bera de custos annos.

Is operadores nostros: turìsticos, culturales, informativos diant èssere formados a manera adecuada, non in base a unu cuntzetu male interpretadu de tzerachìmine, ma cun sa cussèntzia chi sa gentilesa, s’ischire, su predisponimentu a faghere sacrifìtzios pro is clientes non est unu atu de sutamissione ma unu cuntratu lìberu: deo oferro unu serbìtziu e in càmbiu retzo dinari.

A comente acadet in ònnia àteru àmbitu de sa vida cuntemporànea. In custu cuadru s’istitutzione de sa carta de is deretos de su turista diat a èssere unu sinnale bonu bonu de donare a is mercados, valorizende-ddu cun una òpera de publitzidade adecuada.

Dae unu sistema virtudosu podet èssere esclùdidu unu trasportu aèreu e marìtimu efitziente, seguru, frecuente, a prètzios cuncurrentziales cun s’Europa? E si podet, in custu àmbitu, faghere a de mancu de una retza interna de trasportos e de una viabilidade, non naro etzellente ma, dìnnia de is paisos tziviles?

Si podet rinuntziare a presentare a is bisitadores: tzitades, campagnas, costas e zonas internas pulidas e non semenadas de àliga, acucugiadas de erbas o, peus, abrugiadas de piròmanes insensados?

Sa cultura de su bellu e de su pulidu issa e totu est unu multiplicadore de interessu, bastat a pensare a cales sunt is reatziones nostras cando semus turistas a tesu dae sa Sardigna: pro meda de nois est sa prima cosa de nodare e contare.

Tenimus meda de pònnere in mustra e tramandare: is traditziones nostras, su folclore nostru, is artistas nostros, is òmines de cultura nostros, is biddas de is chentenàrios nostros, una tziviltade nuràgica chi finas a immoe dda ant ammustrada in is libros e in pràtica nudda in su campu.

Diat a serbire unu polu museale mannu e a propòsitu de custu at a èssere utilosu fortzes ammitere chi a pitzus de su Bètile totus amus faddidu unu pagheddu, partende dae cuddos de su “no costet su chi costet” e sighende cun chine boliat imponnere cuddu iscèberu.

A comente a semper, a contos male fatos, si ddi torrant.[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]