Cunfesso: apo semper àpidu unu tratòngiu bonu cun su presidente Pigliaru. Finas istima personale.

Comintzende dae sas dies chi m’aiant nominadu diretore de L’Unione – cando l’apo addobiadu prus de una borta-, in campagna eletorale, in antis, e in sos duos annos e mesu de guvernu posca.

Nde prètzio s’istile, s’educatzione, sa disponibilidade a ascurtare e finas sa frimmesa dialètica cando depet nàrrere chi nono.

Mancari totu custu, non l’apo votadu (no dia pòdere mai votare deo pro partidos chi ant sa conca e su coro a Roma). E, bidende su chi est acadessidu, apo fatu bene.

Su surcu polìticu intre nois (e in antis intre de a mie e de unos cantos suos alleados meda fideles psèudo indipendentistas) est andadu cresche cresche mescamente in contu de una chistione chi non si podet isòlvere: issu est cumbintu chi non b’at alternativa a unu diàlogu ammodadu cun su Guvernu (e in sa conca sua finas de su fatu chi sa Sardigna no esistat a manera sostantziale comente natzione, ma chi siat, imbetzes, nudda àteru chi unu cantu de s’Itàlia. Unu cantu assistidu-arretradu-de globalizare), deo cumbintu de su fatu chi non b’at alternativa a sa vertèntzia sighida, fundada subra su deretu nostru a s’autodeterminatzione econòmica e sotziale e a sa pretesa de su rispetu de sos patos chi si sunt fatos intre Istadu e Regione.

Sa manera de parare fronte a paritzas chistiones (Intradas, tzerachias militares, continuidade territoriale e insularidade, energia, bonìficas, pianu de sas infrastuturas) at acraradu unu cumportamentu sutamissu chi at manu manu guastadu su tratòngiu de Pigliaru non tantu cun a mie(pagu male), cantu cun una parte de sos alleados suos matessi e una parte non minore de tzitadinos sardos.

Sa pregonta mia fitiana dae meses medas est: Pigliaru si intendet guvernadore de sos sardos – chi diat èssere, su primus inter pares o, si preferides, su babbumannu de una batalla de primore in unu tempus tostu meda pro s’Itàlia, s’Europa e su mundu otzidentale – o su proconsole romanu nominadu dae Renzi e ratificadu dae su 20% de sos eletores sardos in su mese de freàrgiu de su 2014?

Custa est una pregonta detzisiva pro cumprèndere cantu issu est adeguadu a custu tempus istòricu.

In custu sentidu non l’agiuant sas tesis cun sas cales at acumpangiadu su primu pronuntziamentu suo pùblicu in favore de su Eia in ocasione de su referendum imbeniente de su 4 de su mese de nadale in contu de riforma costitutzionale, sa chi ant cherfidu a manera forte Renzi e Verdini.

Semus lòmpidos a su puntu chi su “giurista” Pigliaru, in abbas malas, at dèvidu pesare a rangu costitutzionale unas cantas impressiones suas in argumentu de “su guvernu chi a manera segura no at a impònnere calicuna cosa chi no agradat a sos territòrios”.

No at importàntzia meda si custu cumbinchimentu originale atenet a Renzi e a su PD (e giai diat èssere bastante) ma ite nàrrere – una bia iscancarada sa Costitutzione e, cun issa, sas atributziones detzentradas- de sos guvernos dàbbiles Scamurro, Sofurro e Cimurro chi ant a bènnere?

O Pigliaru connoschet giai su naturale democràticu e sas punnas polìticas de totu sos esecutivos chi ant a capitare dae inoghe a 50 annos a s’Itàlia?

Perdende sas garantzias costitutzionales, e sende gasi espostos a onni aconcada de su guvernu, nos diat tocare a andare a chircare su polìticu giai giubiladu Francesco Pigliaru in calicuna Fundatzione Bancària o in calicunu Senadu Acadèmicu, pro li pedire sos contos de unas cantas valutatziones suas faddidas, chi ant tentu unu pesu mannu in sa vida de sas generatziones imbenientes de sos sardos.

In su mentres, a cunfirma de sa lealtade de s’Istadu e de su guvernu, in s’imprenta lompent novas chi apensamentant: s’Anas istàsinat su dinare aoradu dae sa Sardigna pro sas òperas pùblicas suas (sic) e non pagat sas aziendas (sardas) virtudosas chi ant traballadu in cantieris giai tancados e inchingiados a manera pomposa dae assessores-asfaltadores in su caminu dae Tàtari a Olbia.

Custa est s‘idea chi Pigliaru at de su tratare leale cun Roma?

Su 4 de nadale b’at a àere s’oportunidade de ischitire in s’ùnica manera possìbile, cun su votu democràticu, paritzos contos.

Sos sardos ant a dèpere nàrrere si adduint a s’arriscu de pèrdere cussu pagu de boghe in poderiu chi ant in contu de matèrias detzisivas pro s’isvilupu issoro e si adduint finas a non pòdere prus seberare cun su votu sos rapresentantes issoro a su Senadu.

Non bastat: ant a àere finas s’ocasione pro nàrrere, cun craresa, ite pensant de Renzi e Pigliaru.